Relato: "Luri", de Drow_male

¿Que eu fixen un relato en galego sobre un elfo nacionalista? WTF?! Pois sí, o presentei a un concurso de relatos cortos de Maristas e incluso gañei o 2º premio. Cousas da vida.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Prólogo

Esta é unha historia de elfos. Eu son un deles e chámome Luri. Os máis de vós os humanos credes que non somos máis ca ananos con orellas longas que traballamos facendo xoguetes no Polo Norte cun home moi feo de barba branca. O único verdadeiro disto é o das orellas: vivimos nos bosques, e o noso traballo é conservar a natureza. Somos os seres bípedes máis rápidos e silandeiros que algunha vez camiñaron polo mundo. Estabamos gobernados por un gran sabio chamado Corbi ata que ocorreu o Gran Cataclismo Galego. Todo comezou o día no que me chamou o Gran Xefe.

1: O anuncio

O Cuartel Élfico atopábase no medio dun paraíso terrenal que os humanos chamaban “Vilarrube”. Estaba no interior duns toxos, ben lonxe do alcance dos homes. Os incendios, todos provocados, e a tremenda expansión humana achegárannos á raza milenaria dos elfos ó terrible perigo da extinción.
Por isto, a nosa estancia na Península ameaza con rematar. O descubrimento dun de nós traería unha auténtica cacería: científicos, militares e ata xornalistas tratarían de aproveitarse de nós. E eu sabíao. Por iso ía o máis rápido posible ó Cuartel. Non me facía moita gracia deixar o meu posto de capitán en mans doutro elfo, aínda que este fose o meu irmán, Lorolas. É certo que hai tempo se extinguira a pomba pasaxeira pola miña culpa (non logrei aillala da Guerra Humana nunha reserva), pero ocorrera hai máis de 80 anos, e á parte diso a miña capitanía detivera o avance de moitos incendios, e incluso recuperara especies, coma o lince ibérico (non é por presumir, pero se non chega a ser por min, ese gato non chegaría a fins de século, medindo polo calendario dos humanos, claro).
– Chegas tarde–, dixo Corbi, o Gran Xefe. Antes de que puidese xustificarme, continuou dicindo: – Irei directo ó gran. Direiche o mesmo que ó elfo escuro. Quero que lles digas ós teus que nos imos desta terra.
– ¡¡¡¿Marcharmonos de Galicia?!!! ¿Seica toleou? –. Non o podía crer. ¡Pero se a miña capitanía y a de Purpi (alcumado por todos “o elfo escuro”, pola súa face negra) eran as únicas que quedaban en toda a Península Ibérica!.
– ¡Silencio! – , tronou Corbi. Ó percatarse do asustado que estaba, faloume non tono máis suave.– Eu tamén nacín en Galicia, e amo esta terra máis ca ti, xa que levo nela case 700 anos, e percorrina de cabo a rabo. Pero perdemos aliados entre os humanos, raza mortal por excelencia, e... pensan urbanizar este lugar.
– ¿Urbanizar Vilarrube? ¿É que non saben o mal que nos poden causar? – Aquilo era certo. Vilarrube era un santuario para os elfos galegos. A lenda dicía que se se destruía esa zona, todo en 100 quilómetros á redonda quedaría devastado por catástrofes naturais. E ó contrario que acontecía coas humanas, as lendas e agoiros élficos sempre se compren.
“Reunirás á túa capitanía e prepararalos para partir ata o País Vasco. Viaxarás sempre polo norte, e cando poidas elixir entre varios camiños, elixe o máis difícil: serán menos posibilidades de atoparse cos humanos. E....
– ¿Sí, Gran Xefe? – , preguntei.
– A pesares de todos os teus erros (que sen dúbida, son moitos) cando cheguemos á Fronteira Peninsular nomeareite Gran Xefe do Sur de Europa.
– ¿Ten vostede capacidade para facelo, señor Corbi? –, preguntei aquelado.
– Xa estou vello, e debo retirarme; tí poderías ser o meu substituto. É que hai algo que non sabes. Eu son polo momento o Gran Xefe do sur de Europa, xa que os únicos lugares europeos onde quedan elfos, á parte de Galicia, son a Gran Selva Negra, Escandinavia e as Illas Británicas –. E dito isto, Corbi e os seus axudantes desapareceron no ar. Non puiden reprimir un sorriso, xa que coñecía a fanfarroneía do Xefe cos feitizos seus de teletransporte. Non obstante, un elfo só podía transportarse a lugares onde xa estivera antes. E ó contrario ca min, Corbi xamáis abandonara Galicia. A verdade é que xa me comezaba a doer a cabeza: ¿cómo levar á fronteira a douscentos elfos sen ser vistos? ¿pasaría en Galicia coma no Sáhara, que en canto os elfos o abandonaron, comezou a desertizar? ¿cánto lle quedaba de vida á miña raza?

2: A marcha

Non houbo problemas en reunir á miña capitanía. En 6 horas estabamos todos na praia interior de Vilarrube, deserta nesta época do ano. Por se acaso, iamos vestidos con roupas dos humanos, e levabamos cubertas as orellas. Todos se sentían nerviosos pola longa viaxe que iamos facer.
– ¡Escoitádeme todos! Viaxaremos sempre de noite. Roguemos a Fielikki que nos protexa. Se alguén se sente enfermo, que o leven en brazos. Non permitirei que se deixe tirado a ninguén.
– ¿Cal será o noso roteiro, meu capitán? –, preguntou meu irmán.
– Durmiremos nas montañas. Cada noite viaxaremos ó seguinte pico desta lista. E de seguido dixen o itinerario: Xistra – Pedrafita – Peña Ubiña – Peña Cerredo – Peña Labra – Peña Gorbea
– Ó chegar a Peña Gorbea, en Euskadi, reunireime con Purpi e o Gran Xefe. Alí decidiremos cal será o noso destino. ¿Algunha pregunta?
– ¿Que será de España sen nós? – preguntou un neno elfo, chamado Ñino.
– Xa coñecedes a profecía: Se os elfos abandonan Galicia, o lume será o dono de España na estación seca. Os linces desaparecerán, e as augas do mar e dos paraísos do norte e o sur converteranse nun inferno. Pero en Galicia acontecerá o peor: aceite de pedra e desfeitos humanos luxarán o bo mar desta terra. Os bosques non serán respectados pola vil raza humana e tornarán en rúas e máis rúas.
“Se os elfos abandonan Galicia, todo isto pasará, e a vil raza humana acabará coa flora e coa fauna deste lugar. E un cuarto de século máis tarde, tras edificar Galicia ata o tope, os poucos humanos que aínda a ocupen deixarana tras ver que os seus fillos a convirteron no lugar con máis vellos e menos xoves do mundo.
– Tiña a esperanza de que nunca se cumprise –, dixo apenado Ñino.
– Ñino, son os humanos os que están destruíndo todo isto, non os elfos. Sei como te sentes por deixar Galicia, a terra que te viu nacer, pero non perdas todaa as esperanzas: tal vez, nun, ou quizais en 2 séculos, os humanos aprenderán a amar de verdade á súa terra –, dixo Lorolas.

3: O enfrontamento

Xamáis pensei que facer unha viaxe tan longa ía ser tan doado. Chegamos ó País Vasco 6 horas antes do previsto, a non me foi difícil atopar a Corbi. Estaba subido nunha árbore. Semellaba estar nervioso.
– Vexo que fixeches un bo traballo, Luri –, díxome. – Penso que xa é momento de facer novas alianzas cos humanos –. Nese momento, un calofrío percorreume as costas.– Imos unirnos cos independentistas vascos, contra un inimigo común: os españois. Adestrarémonos a fondo e acabaremos con tódolos gobernos non ecoloxistas do planeta, comezando polo español.
– ¡¡¡¿Vostede toleou?!!! ¿Sabe o que acaba de suxerir? ¡Unirnos a asasinos humanos! –, dixo meu irmán.
– Loitamos contra un inimigo común, Lorolas. A alianza cos terroristas é só temporal –, dixo Corbi, coa tranquilidade que o caracteriza.– Ademáis, farémonos co control de Galicia. Aquilo non podía seguir así, así que tomei unha decisión: – os que estexan de parte do Gran Xefe, que se acheguen a el; e os que me apoien, que se acheguen a min. ¡Esperade! –, berrei cando comezaban a moverse.– Pensádeo ben antes de decidir.
Case toda a miña compañía, e outro tanto da de Purpi, puxéronse do meu lado.
– ¡Traidores! –, berrou Corbi.– O que non sabedes é que xa falei cos independentistas. E que nos teñen rodeados –. E dito isto berrou: – ¡Gora Euskadi ta Askatasuna! – E de seguido comezaron a aparecer 10 humanos con armas de lume.
– Escuchad todos. Mi nombre es Otxoa. Somos soldados que luchan por la paz y la libertad en Euskal Herria. Los que nos ayudéis seréis recompensados –, dixo o que parecía o xefe, nunha lingua pouco acorde coa súa ideoloxía.
– Non entendo o que me di, Otxoa –, dixen eu. De súpeto, falláronme as pernas e comecei a levitar. ¡Un feitizo de Corbi! Non contento con iso, fíxome dar voltas no aire.
– Eu confiaba en tí cando ninguén o facía. Vas sufrir, traidor. ¡Vas sufrir por obrigarme a facer isto! –.Estas foron as súas últimas palabras. Purpi de seguido atravesouno polas costas cunha cimitarra. Entón, mareado como estaba, caín ó chan.

4: A batalla

Estaba mareado, e case non me tiña en pé, pero non me importou. Os terroristas (e algúns elfos) comezaron a dispararnos. Eramos maioría, pero eles tiñan as mellores armas.
De súpeto, un dos esbirros de Corbi (o pelota de Lintrei) saltou diante de min e desafioume. Por un momento cesaron os disparos.
– Escuchadme todos –, dixo en castelán.– Este elfo dijo hace tiempo que no había nadie mejor que él en un duelo. Dijo que con 2 cimitarras no le ganaría ni un drow*. Pues bien, Luri, hijo de Spluri, yo te desafío a un combate. ¿Qué tienes que decir al respecto?
– Eu só falo galego –. E dito isto, comecei o ataque. Lanceille unha estocada coa dereita, e mentres el a interceptaba, apunteille coa esquerda ós pés. Era unha manobra moi arriscada, xa que, aínda que podería darme unha victoria rápida, se fallaba sería a miña morte. Cando Lintrei ía pararme a estocada, cambiei a dirección da cimitarra e fíxenlle unha profunda ferida na cara. De súpeto, ó ver que non tiña posibilidades contra min, comezou a formular un feitizo.
– ¡Waçanteri eri mosthri qweskkaraña! Hori hori Glimberi.... – non puido continuar. Comeceino a atacar tan fortemente que non tiña tempo de entreterse con feitizos. O noso combate semellaba unha loita de feras salvases, máis ca unha pelexa entre seres racionais.
Xamais vira o mundo unha loita tan salvaxe coma a nosa dende que tivemos que derrotar ós trasgos a principios de século. A pelexa rematou de súpeto, máis rápido do que pensaba. Cando me lanzou unha estocada suicida coas dúas cimitarras ó pescozo, pareillas coa esquerda (aínda non me explico como o fixen) e el aproveitou para tratar de darme unha patada na entreperna. Grande erro. Coa cimitarra que tiña libre deixeino coxo para o resto da súa vida; ou mellor dito, para o pouco que lle quedaba de vida, xa que unha frecha de Lorolas lle percorreu o corpo.
Aí foi cando me din conta. Case todos os elfos que partiramos de Galicia, morreran. Naquel lugar só quedabamos vivos dous terroristas (Otxoa era un deles), Lorolas e mais eu. E estábannos apuntando a menos de 5 metros. Tivemos que deixar caer as armas.
– Es una pena que renunciés a la recompensa. Los vascos pensábamos daros América del Sur para los elfos. Pero ahora vuestra raza ha desaparecido –. Despois diso, un golpe fíxome perder o coñecemento.

5: O zulo

Cando espertei, atopeime nunha habitación pechada por todas partes, iluminada polo que os humanos chaman bombilla. O olor a pechado era insoportable. Estaba engaiolado, sucio, ferido e confuso. Pero non só. Lorolas estaba no outro extremo da habitación, ou o que é o mesmo, a catro pasos curtos xa que no cuarto non cabiamos máis ca nós e pouco máis.
– Luri...
– ¿Que queres, irmán?
– Esta non é a primeira vez que pasa isto, ¿non si?.
– ¿A que te refires?
– Sábelo moi ben. Cando eu tiña 14 anos ausentácheste un día do teu posto. Dixéchesme que non conseguiras extinguir un incendio, e que te ía castigar o Consello, pero eu quería saber o que pasaba e... seguinte ata o Cuartel. Alí souben que non me contaras toda a verdade –. Aquilo foi coma un mazazo.
– Lorolas...
– E xa que polo momento nos imos quedar aquí, pensaba que poderías dicirmo dunha vez tras 30 anos de silencio.
Nese momento boteime a chorar. Parecíame imposible todo o que estaba a pasar. Primeiro a contaminación apoderárase da nosa (si, nosa) Península; despois a rama galega dos elfos estaba a piques de ser exterminada; e agora isto.
– Hai algo que non sabes, meu irmán... –. Tiña un nó no pescozo e non podía beber.– Hai 30 anos, eu levaba unha capitanía por cerca do pobo humano de Cee, cando nos detivo a Garda Civil.
– ¿A Garda Civil? ¿Qué é iso?
– Pero neno, ¿ti que fas na escola? ¿Seica xa non ensinan nada de proveito? A Garda Civil é unha especie de exército humano.
– ¿Que fostes descubertos polos humanos? Non me imaxinaba que...
– Pois si, Lorolas. Vese que nos confundiron con traficantes de tabaco, e leváronnos ó cárcere. Alí fixéronnos probas médicas, e descubriron que non temos kasenvros – os kasenvros son os glóbulos blancos –. Creron ter a proba de que hai vida fóra da terra, así que chamaron ó dictador.
– ¡Para, para! Se non deliro, estasme a dicir que o segundo maior inimigo dos elfos...
– Si, entrevistouse comigo. Asegureille que só hai elfos en España, que somos cristiáns desde sempre e que axudariamos gustosos á patria, sempre que se respectase o anonimato e o noso labor ecoloxista. Confeso que pasei moitísimo medo falando con el, mais xa ves que non pasou nada. O pobriño estaba xa maior, e non rexía moito da cabeza.
“ O peor foi no Consello, onde moitos dos que consideraba amigos meus, comenaron a pedir para min a pena capital. Pero gracias ó... Gran Xefe Corbi saín airoso e seguín no meu posto, pero xa era imposible recuperar a confianza dalgúns superiores. Gracias a Fielikki, os que me odiaban máis foron os que acabaron por ir á Selva Negra.
“ Iso si, pídoche perdón pola miña mentira, pero non foi a única entre nós. Tí non me dixeras nada ata agora de que me seguiras ata alí.
– ¡Non me deches oportunidade! Entre misión e misión, ¿cantas veces falamos coma dous irmáns?
– Síntoo, Lorolas. Sabes que teño moitos fallos, e sinto todo o que... – Nese momento abríuse un buraco no teito e entrou Otxoa dun salto cunha pistola.
– ¡Poneos de espaldas! –. Nese momento ocorréuseme unha idea. Se erraba, poderíamos morrer, pero se non o facía, seguro que nos mataban.
– ¿É así como matades? –, dixen.– ¿Disparando na caluga, coma covardes?
– ¡De espaldas y de rodillas! –, berrou. Víase que estaba moi nervioso. Nese momento asubieille a Lorolas (nunha frecuencia que os humanos non poden oír) e comprendeu o plan.
– ¡Vale, como queiras! –.Deille as costas, corrín ó fondo, saltei ata ela, e impulseime cos pés á parede do lado. Lorolas fixo o mesmo cara ó lado contrario, aínda que un pouco retrasado para non crocar no seguinte movemento. Entón, deille a Otxoa o couce na cara máis forte que propinei na miña vida. Caeu ó chan e non se volveu levantar.

6: Itxaso

– Polo que máis queiras, Lorolas, non fagas ruído.– Otxoa non podía vir só, e non podiamos saír sen precaucións, así que recollín a súa arma do chan. De súpeto agradecín as clases de armamento humano que recibira de neno.
– ¿Qué fue ese ruido? –, dixo unha voz de muller. De seguido saltei pola abertura (os elfos saltamos moito máis do que os humanos chegariades a imaxinar) apuntei coa arma á humana que había fronte a min. Botouse a chorar.
– Non me mates, por favor.–, dixo.– Obrigáronme a xuntar a eles, senón mataban ó meu pai. Pero acabárono por matar e non me deixaban separarme deles...
– ¿Falas galego?
– SON galega, emigrante e filla de emigrantes. E estou desarmada.
– Un elfo sabe mellor que ninguén distinguir unha verdade dunha mentira, ¿sabíalo?
– Non.
– Pois é verdade. E creo no que dis, dona...
– Itxaso Pérez García López Sánchez Fernández García Muñiz Muñoz.
– Pois ben, Itxaso... Un momento, ¿non diciades que os oito apelidos deberían ser vascos?
– Tamén dicimos que hai que falar en euskera, e ningún de nós o fala. E dicimos de ter o Rh negativo e case ninguén o ten, e...
– ¿O que? –, preguntou Lorolas.
– É un grupo sanguíneo.
– ¿E iso que é?
– Pois...
– Xa basta de lerias. O primeiro é sair de onde queira que esteamos. E ó rematar, se queredes, facemos unha tertulia de bioloxía.– Entón percateime de que era de noite. Iso favorecíanos... pero ¿por canto tempo? – Os humanos tedes sistemas de medir o tempo moi bos. ¿Canto cres que queda para saír o Sol? E se se me permite a expresión, ¿onde carallo estamos? ¿e os teus compañeiros?
– Queda unha hora e media e estamos en Arrasate. Non vos vou enganar, aínda que non estou fichada pola policía, non estades seguros comigo. Pero pódovos axudar. Hai tempo que buscaba a maneira de saír disto. Os meus compañeiros foron a Andoain para falar co noso xefe, así que á parte de nós, aquí non hai ninguén.
– Ben. A túa primeira axuda podería ser un mapa. ¿Tes algún a man?
– Teño este Atlas–, e sacou un libro moi gordo.– Se queredes, lévovos no coche ata a saída de Arrasate.
– ¿E se nos para a Garda Civil?–, preguntei.
–Imposible. A Garda Civil non ousa facelo en Arrasate. O alcalde é independentista, o que quere dicir que moitos do pobo tamén o son, e os nacionais non se atreven a entrar aquí.
– Ben. ¿Coñeces algunha zona despoboada cerca de aquí? –, preguntou Lorolas.
– Nos arredores de Peña Gorbea –, contestou ela.
– Non. Iso sería volver atrás.
– ¿Onde pensades chegar?
– Á Selva Negra Alemana, o único lugar europeo no que aínda podemos axudar á natureza.
– Pois, xa que vos queda de camiño, coñezo un sitio no sur de Francia, no departamento de Gers, onde non hai ninguén en moitos quilómetros. Só vos podo levar ata alí. Quedádevos co Atlas, se queredes.
E dito isto, fomos ó coche. Lorolas aínda non se fiaba de Itxaso e non quería montar, pero ela díxolle que non se preocupase.– Leva tí a arma todo o camiño, se queres. Fíxate como conduzo o coche, e mátame se ves que vos traizoo.
– Se non che importa é o que vou facer –. A min parecíame esaxerado, pero Lorolas era un teimudo, así que tiven que darlle a razón.
Montamos no coche e arrancamos. Xa vira moitas veces dende lonxe coches humanos, pero era a primeira vez que montaba nun. Parecía moi cómodo ó principio, pero logo fun notando un olor a pechado.
– ¿Podo abrir a porta en marcha? –, preguntei.– Aquí falta aire, e os elfos necesitamos moito.
– Un momento –. Nese momento fixo unha especie de feitizo e abriuse unha fiestra ó meu lado.

7: O desenlace

– Documentación, por favor –, díxonos o humano descoñecido, con marcada entoación francesa. Lorolas e mais eu enseñámoslle os papeis que nos dera Itxaso.
Tras miralos un bo anaco, díxonos: – Todo en regla, pueden pasar. ¿Puedo saber a dónde van?
– A Bordeaux –, dixo Itxaso, e arrancou sen perder tempo. Xa era case de día e aínda quedaba moito para Gers.
Tras pasar un bo anaco calados, pregunteille a Itxaso: – E ti, ¿que farás despois de deixarnos?
– Non podo desaparecer eternamente. Entregareime en París. É a mellor maneira de afastarme deles. Pasarei uns dez anos no cárcere, e logo extraditaránme a España, onde pasarei outros dez anos. Tal e como van as cousas, non creo que a miña banda dure tanto. Teño antecedentes, aínda que non por terrorismo, e iso subirame a condena. ¡Mirade!, aí está Gers.

Epílogo

Nesta historia morreron moitos elfos, e o dano, aínda que non irreparable, iamos tardar moito en arranxalo. Calquera humano, ó oír este relato, pensará que a nosa raza está perdida, que todos os que morreron no bosque podían ser descubertos. Non é así. Ó morrer, a nosa descomposición é completa tras pasar medio día, incluídos os ósos; isto explicará que xamáis un de nós fose encontrado xamáis tras falecer. Como diría un amigo meu, onde hai vida, hai esperanza, e Lorolas e máis eu eramos parte da esperanza da nosa raza no mundo.
Cando Itxaso nos deixou no camiño, percateime de que case non percorreramos nada.
Aínda quedaba moito ata chegar á Selva. Pero, ¿que iamos facer alí? A situación dese lugar só a coñecía Corbi, e nós non a podiamos saber. ¿É posible que alí tiveran o mesmo problema? ¿É posible que, ó chegar alí nos digan, “sentímolo, pero o consello de Centroeuropa decidiu ir a Escandinavia”?. ¿E se ó chegar a Escandinavia, temos que marchar a Escocia? ¿E de alí á Amazonia? Ou peor aínda, ¿e se morremos todos no camiño?
Dunha cousa estou seguro: aínda que tarde dous séculos, prometo volver a Galicia para morrer alí. É a terra que me viu nacer, e ámoa máis que a nada.

NOTA: Este relato foi escrito por Drow_male en maio de 2001 para un concurso de relatos, onde gañou o segundo premio. Tamén está publicado no foro do Clan DLAN.